Wat een bijzondere 2 dagen weer. Overgave! 

Naast onder andere de fijne Chi Neng QiGong oefeningen was het voor mij ook persoonlijk: “verder inzicht in het kind in mezelf en mijn geboorte omhelzen”. 

Zie hieronder verderop mijn persoonlijk verhaal.

Deze vrijdag en zaterdag waren twee heerlijke dagen in Arnhem met zulke fijne mooie mensen in de groep. En het leuke was dat 3 van mijn toekomstige examen-maatjes er ook bij waren. Zo leuk om deze dagen zo met elkaar mee te maken.

We kregen verdere verdiepende uitleg over ’Dao’ (wat er is) en ‘De’ (wat je doet). Over het luisteren en afstemmen op het Qi-veld, Yihuanti, het gebruik van Yishi. Maar ook uitleg over healing en wat dit voor jou betekent. Dat klinkt misschien voor sommigen als abracadabra, maar is eigenlijk hele mooie eeuwenoude ‘gewone’ kennis! 

Dit doorvoelen deden we bijvoorbeeld met lichamelijke oefeningen, maar ook door middel van een coachingsgesprek. Iedereen mocht samen met een partner voorgestelde vragen stellen, delen met elkaar, maar vooral ook luisteren naar elkaar. Het was niet voor niets dat ik ‘toevallig’ een coachmaatje trof die over haar moeder begon die nog niet zo lang geleden overleden is. We voelden een hele fijne click en bespraken zoveel herkenbare dingen over vooral onze moeders en hoe wij hiermee omgingen. Een heel fijn en mooi gesprek van vrouw tot vrouw met over en weer delen en helen. Zo bijzonder weer hoe dit loopt. 

In het begin van de lesdagen gaf ik aan dat ik even 3 maanden de ‘Body & Mind’ had omgedraaid naar ’Mind & Body’. Vooral omdat mijn lijf nogal aan het reageren was en ik voelde dat ik even meer met de ‘Mind’ mocht doen dan met de ‘Body’. Zeker ook omdat STIL zijn zo belangrijk is. Mijn instinct wist ook dat dit vanaf februari weer omgedraaid zou kunnen worden. En zo voelt dit nu ook, zeker na deze 2 dagen! Mijn ‘Body’ voelt nu zoveel zachter. Ook al weet ik dat de ‘Mind’ ook elke dag aandacht nodig blijft houden. Vanaf volgende week weer ‘Body & Mind’ dus.

Ja, ook dat is ChiNeng QiGong en zeker voor de docenten in level 2. Onderzoeken bij jezelf en leren omgaan met frustratie en emotie. Het gaat veel verder dan alleen de vorm, nòg dieper. En dat bleek ook weer na de les waarin ik een inzicht mocht krijgen van Patricia, naar aanleiding van een vraag aan haar over het (nog) niet volledig kunnen loslaten. Waar mijn angst zit. 

 

Persoonlijk verhaal en inzicht

Bij level 1 van Chi Neng QiGong ben je bezig met de Qi van het Universum en je lichaam. Nu bij level 2 ga je dieper naar binnen en wordt jijzelf het centrum van het Universum. Het is belangrijk dat je een open en onderzoekende houding ontwikkeld. Dit kan alleen als je jezelf volkomen overgeeft en kan loslaten. 

En daar zit bij mij dus nog een dingetje… Durven overgeven! Vandaar de vraag aan Patricia. 

De uitleg bij die vraag was: 

De kosmos kan op bijzondere manieren aandacht geven/vragen. 

Zo had ik dat heel lang geleden een keer na mijn allereerste meditatie die echt heel bijzonder was. Lang verhaal, maar bij mijn tweede poging tot mediteren zag ik alleen een zwarte muur en liet een inzicht mij schrikken door de aanwezigheid. Dat heeft me daarna ook eigenlijk belet om me volledig over te kunnen/durven geven. Waar was ik dan zo bang voor? Op dat moment was een inzicht niets verwachten bij een meditatie. Nu, door middel van een NEI test kwamen we op mijn geboorte en schuldgevoel bij mijn moeder wat ik heb overgenomen. Dit had ik al eens eerder gehoord en was dus weer een bevestiging. Wow! En die zwarte muur weer! Dat er veel fout is gegaan bij mijn geboorte had ik overigens ook van mijn ouders vernomen. Het was heel heftig geweest en kantje boord voor ons beiden had mijn moeder verteld. Mijn vader mocht er niet bij zijn en mijn moeder heeft mij daarna 2 dagen zelfs niet eens mogen zien. Zo erg zag ik er blijkbaar uit. Is toch nog goed gekomen… hihi…   

Een baby (ik) die heftig de wereld is ingetrokken en 2 dagen geen warmte heeft ervaren en daarna opgroeide tussen twee (lieve) ouders die niet wisten hoe ze hiermee om moesten gaan en er niet over konden praten. Schuldgevoel! Voor hen moet dit zo enorm moeilijk zijn geweest en ik als kind heb het moederschap en het schuldgevoel toen, en nog jaren daarna, in en uit liefde proberen over te nemen. Zo’n 20 jaar geleden pas heb ik me van die taak ontheven in een gesprek met beiden. Dit was de moeilijkste beslissing toen in mijn leven, maar moest ik doen om mezelf te beschermen. Want wat ik ook deed, het hielp hen toch niet. 

Het bizarre van dit verhaal is dat mijn moeder in haar laatste stadium, 2,5 jaar geleden in een (boeddhistische) hospice, zich voor mijn vader en mij ineens opende en er zoveel liefde tussen ons vrijkwam. Zo bijzonder. Zij werd ook ineens een moeder voor me. Het bizarre stopt nog niet, want ze had toestemming gegeven aan een documentaire maker die haar daar wilde volgen. Ze kreeg de schijnwerpers om nog 1 keer te shinen. En ze had natuurlijk gezegd dat ik QiGong beoefende. Je snapt het al, ik werd er in meegezogen en zag het ook als een kans om heel veel ‘oud zeer’ op te ruimen. Voor hen en voor mijzelf. Ik heb zelfs een QiGong-les gegeven in de tuin daar, voor de vrijwilligers en ook met mijn moeder. Ze straalde. De laatste scène in deze documentaire is helemaal bijzonder geworden en heel emotioneel. De filmer had erna zelfs tranen in zijn ogen; “dit gaat velen raken” zei hij. Deze docu is overigens nog te zien op: https://www.npostart.nl/de-boeddhistische-blik/08-11-2020/KN_1717595 Mijn moeder Ria Vijgenboom-Vente komt halverwege in beeld, en met ons 3tjes samen aan het einde. Het daadwerkelijke afscheid (door euthanasie) met haar was heel bijzonder en emotioneel, om nooit te vergeten. Mijn vader is 5 maanden erna overleden. 

Overgave… “And”…

De angst die ik toen in dat 2e meditatiemoment en daarna voelde om me echt over te geven heeft te maken met het feit dat ik bang ben dat ik weer in die periode van vlak na de geboorte kom; in die ‘zwarte’ periode (dat zwarte wat ik in die 2e poging tot meditatie ook zag). Vooral die 2 dagen vlak na de geboorte. Zonder warmte, terwijl ik dit toen zo hard nodig had. Hoe alleen en bang heb ik me toen als baby moeten voelen en hoe angstig en onzeker moeten mijn ouders zich ook hebben gevoeld. Schuldgevoel! Ik kwam er nu ook achter dat die 2 dagen/nachten van leegte en angst van toen… ik nu nog steeds zo voel als ik bijvoorbeeld alleen slaap in een vreemde omgeving. Het was dan ook niet voor niets dat ik nu even alleen in een hotel in Arnhem wilde slapen. Alsof ik aanvoelde dat ik dit daar nodig had. Even in mijn bubbel. Het werd een nacht van confrontatie, herkenning en loslaten. 

Dat de kosmos me in de ochtend weer op een bizarre manier een vraag zou stellen had ik even niet zien aankomen. Onder de douche keek ik op een gegeven moment naar beneden en zag ik op mijn linker voet, als een rood uitgeslagen huid, letters staan:
“And”
Huuuuhhhhhh??? Wow! Het antwoord daarna kwam eigenlijk heel snel in mij op: En nu? Ik mag dat kind in mijzelf warmte geven en ik mag mezelf omarmen en toestaan, om mezelf over te geven! En ja hoor, onder de warme douche rolden de tranen over mijn wangen. Herkenning! Erkenning! Overgave!

Een ander mooi moment kwam ook nog even deze zondagochtend…
Via de ‘Dagelijkse Gedachte’ zag ik deze tekst in mijn mailbox: 

“Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte.”

Echt? Serieus! Pffff…. Wat een reis is dit… en wat gaat er nog meer volgen…