En toen stond ik daar, voor de tweede keer bij een workshop Pushing Hands. Niet echt mijn ding dacht ik altijd, maar het triggerde me toch steeds weer. Ik was hier bij een workshop Pushing hands van Barry Mc Ginlay, onder andere Taichi wereldkampioen en winnaar van een gouden medaille in Europa, uit de UK. Zegt mij dat iets? Niet echt eigenlijk, maar hoe bijzonder is het als je iemand met passie bezig ziet. Dat zegt mij dus wel iets. Deze dag werd door Judith van Drooge in Zwolle georganiseerd, ook zo iemand met passie en waar ik dus een keer in 2016 een workshop gevolgd heb. Ze hadden nu samen een uitwisselingsprogramma samengesteld. 

.

Wat is dat dan toch wat me triggert in Pushing Hands?

Wat ik heb gemerkt is dat het me uitdaagt om zonder kracht naar mijn centrum te gaan en te voelen hoe m’n balans is. Het zegt dus veel over mezelf, over m’n houding, lijf, maar zeker ook mijn geest. Het willen winnen is niet belangrijk in pushing hands wordt gezegd, maar waarom zie en voel ik dat dan toch zo? Oude patronen en gevoelens komen naar boven, ik zie mezelf weer op school en voel de examendruk, het moeten presteren van de omgeving en mijzelf. De stress die dat met zich meebrengt. Het gaat erom om elkaar te helpen voelen hoe je in je centrum kan komen, wordt er verteld. En toch merk ik, ook bij mezelf, die lichte drang naar beter zijn. Niet bij iedereen moet ik erbij zeggen, maar het is er wel. Doordat we afwisselen en het met diverse personen uitproberen voel je hoe het verschil is. Bij de een gaat het heel soepel en bij de ander stroef. Bij de een is het zacht en bij de ander voelt het hard. En vooral wat het dan met mij doet en hoe ik dan in dat gevoel mee kan gaan of juist niet. Een mooi spiegeltje is het zeker wel. Eigenlijk zouden ze het dan ook Sticking hands moeten noemen in plaats van Pushing Hands

.

Zie ik kracht of is het Qi?

Er zitten aardig wat mensen in de groep waarbij Pushing Hands niet vreemd is, zij zijn er al een hele tijd mee bezig merk ik. Sommigen vinden een beginneling zoals ik interessant en anderen zoeken meer hun gelijken op voor de uitdaging. Logisch misschien ook, zij willen graag verder leren, alhoewel je dat met een beginneling ook zou kunnen denk ik dan. Hoe later in de middag hoe meer strijd ik zie. Of zie ik toch wat anders? Wat is dat toch? Ik wil het leren begrijpen en kijk vanaf de kant naar het schouwspel. Wat zie ik nou? Is dit het willen winnen of helpen ze elkaar nu? Wordt er spierkracht gebruikt of is het stevige Qi? Het blijft lastig, ik ben er nog niet achter. 

.

Wat heb ik er van geleerd?

Wat mij enorm bevalt is dat het mij heeft aangewakkerd om nóg meer te gaan ervaren en voelen waarvandaan ik beweeg in de QiGong en TaiJi. En waarom dat is. Als je dat namelijk niet doet, dan ben je af! hihi… en werd ik dus ook uit mijn balans gebracht.  Leermoment voor mij: het voelen van zacht, hard en balans, het verschil van mensen en in mezelf, met oude patronen dealen en dat wat ik zie en voel accepteren kan zoals het is. Enorm leerzaam dus. Ik ben het van ‘niet echt mijn ding’ gaan zien als iets waar ik wel mijn ding kan uithalen en er dan toch mijn ding van kan maken. Hoe gaaf is dat.